این که ترانه چه راه دور و ناهمواری را طی کرده است تا به امروز برسد در حوصله این صفحه نمی گنجد. به دشواری و دقت و بی هیچ توجهی به جغرافیا از امیدهای ترانه امروز -که قطعا اندکی از آنها فرصت معرفی پیدا کردند- ترانه هایی تقدیم می شود. نسلی که دست روی دست نگذاشت و نومید نشد و از پس همه رنج ها، دسترنج خود را به کف آورده است. این حجم از انسان دوستی، خانواده محوری و فضلیت خواهی باید مورد توجه نکوهش گرانی قرار بگیرد که هیچ گاه به هم زبانی با این نسل راضی نشدند. این سه شنبه را به امید انتشار سه شنبه هایی دیگر که به ترانه و ترانه آفرینان اختصاص داشته باشد تقدیم مخاطبان شریف می نماییم.

امید روزبه، احسان رعیت، آرین داوودی، حامد مفتخرحسینی، هانی ملک زاده، پریا تفنگساز، لیلا بنی تمیم، پوریا نره ای، احمد امیرخلیلی، روزبه آزادی، ، میثم بهاران، حمیدرضا کامرانی، سحر ملکی ، آبان میرشجاعی  و  ا براهیم اسماعیلی اراضی

امید روزبه

دکمه های جا به جای بی رمق

تنش و همون نگه داشته بود

با کمربندی که شلوارش رو

یکی در میون نگه داشته بود

وقتایی که گریه هاش سر می رفت

قرصای تازه علم می کردن

یادمه وقتایی که می خندید

دندوناش پشت به هم می کردن

از چشاش پیدا بود

فارغ از دنیا بود

نگران ما بود

با همه غریبه بود

با همه آشنا بود

واسه دکترا مریض

واسه قرصا مشتری

واسه خونه قاب عکس

اما خب با این همه

واسه ما بابا بود

بابا چی می دونست

که همه ش می خندید!؟

بابا چی می دونست

که همه ش تنها بود!؟

صبا که از خونه بیرون می زد

کوچه مون پر از سروصدا می شد

اوج خوشبختیش و می شد حس کرد

وقتی همبازی بچه ها می شد

حلقه می زدن به دور بابا

خنده هاش و از نفس می نداختن

دستشون به زنگ در نمی رسید

اونا که بابا رو دس می نداختن

بابا خیلی مهربون بود اما

همیشه صبر همه سرمی رفت

باباجونم از همه می ترسید

باباجونم از همه در می رفت

کاری جز خیره شدن نداشت، نه

حال فریادزدن نداشت، نه

بابایی دست بزن نداشت، نه

جز یه وقتایی که گریه م می گرفت

کاری با صورت من نداشت، نه

یه شب از شبای بی حوصله مون

تلخی بی پدری سهم ام شد

اون شب سردی که از جاکفشی

کفشای لنگه به لنگه ش کم شد

احسان رعیت

تو رو مخفیانه می خوام

مثل بچه ای که آب نباتای مغازه رو

مثل عاشقای خسته از همه

که می خوان رابطه های تازه رو

تو رو مخفیانه می خوام

مثل نامه های محرمانه ی زمان جنگ

مثل جمله های آخر «همینگوی» به تفنگ

تو یه رازی که کسی از تو خبردار نشد

خواستم فاش کنم اسم تو رو

ولی هر بار

نشد!

بعد اولین قرار

سرنوشتم انگار

مثل «اسمیت» «1984»

متحول شده بود

زندگیم درگیر

فوبیای «جرج اورول» شده بود

من که اینقد تنهام

نمی تونم

حتی با دل خودم راه بیام

که تو رو تو ملاعام بخوام

سایه م و فرستادم تا سایه ت و بغل کنه

تا به قولایی که به دلم دادم عمل کنه

اگه وقتایی که لبخند می زنی

دیدی کم توجهم یا بی حواس

نگو پس دلت کجاست

«دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان که تو منظور منی»

می شه لبخند بزنی؟

این همه حسرت عاشقانه رو

عشق ظالمانه رو

که به بادم داده

«سعدی» یادم داده

«حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

این توانم که بیایم به محله ت به گدایی»

حتی توی روز روشن

«شمع را باید از این خانه به در بردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانه ی مایی»

آخه بر خلاف ارتباط پیمانه و «خیام»

تو رو مخفیانه می خوام

لیلا بنی تمیم

نمی گم نیستی اما گرفته جات و دردی که...

ببین گندیدی توسینه م! من و عاشق نکردی که...

بسوزونی من و هر شب، پشیمون شی و برگردی

نمی بخشم تو رو حتی اگه دورم بگردی که...

تو دریا بودی انگاری که موجای تو غرقم کرد

دلت درگیر ساحل، نه! دلت درگیر فردی که

نباید بعضی حرفا رو... نمی شه گفت زخما رو!

چه جوری زن بگه: راحت، من و له کرد مردی که...

من از نفرین پاییز و تب دستات می ترسم

نصیبت شه تو هم یک شب الهی آه سردی که...

شدم اون شاخه ی خشکی که توو چنگ خیابونه

فقط پاییز می دونه گناه برگ زردی که...

آرین داوودی

ترس سطح ماهم از آرمسترانگ

وحشت زرد طلا قبل از ضرب

بچه ای که می گه: آقا اجازه؟

شعر حفظ کنیم جای جدول ضرب؟

من طلابودنم و دوس دارم

چرا تو دس بچرخم، مس شم؟

عشق، یه دوضلعیه احمق ها

مگه احمقم فیثاغورث شم؟

غزل و نمی شه از وسط نوشت

باغ، کوچیکه بهار جا نمی شه!

مدرسه پنجره داره، ولی خب

هیچ کدومش به بهار وا نمی شه

یه زنی بعدنا یادم می ده

هر دودوتایی چهارتا نمی شه!

آرزوهام و دوتا نمی کنم

اونجوری یا نمی شه... یا... نمی شه!

حالا که دوباره هف ساله شده م

که هنوز مهربونید واسه م

اگه دیکته م و درس بنویسم

می شه منزوی بخونید واسه م؟

آخرین کوچه ی شادم و بدید

آخرین عکسی که غمگین نیستم

قول می دم ایندفه زنگ نزنم

اگه زنگم  بزنم وایمیستم

پوریا نره ای

حتی از این کوچیک تر شه

بازم برای ما بزرگه

مردی که رو این تخت خوابه

ته مونده ی بابابزرگه

فقط به اندازه ی چن روز

نفس توی هواش مونده

شبیه آخرای سیگار

یه پک به انتهاش مونده

می ریزه و می گم نباید

این سرنوشت کوه باشه

هر پلکی می زنه می ترسم

از پلک بعدی روح باشه

زندگی کردن درده اما

این راه حل زندگی نیس

تخت فقط محل خوابه

تخت محل زندگی نیس

معجزه تنها راه از این بغض

تا خنده ی بابابزرگه

این روزا هر قرصی تو دنیا

شرمنده ی بابابزرگه

می ریزه و می گم نباید

این سرنوشت کوه باشه

هر پلکی می زنه می ترسم

از پلک بعدی روح باشه

حامد مفتخرحسینی

زندگی بازی دادن و بلده

به خودت شب به شب بگی: هیچی؟

برمی گردوندت به نقطه ی صفر

برمی گردی به غار، بی هیچی!

برمی گردی به قبل سرترالین

به زن سوگوار توی کمد

به صدایی که بین خنده گرفت

به زنی که تو ماشینا گم شد

اینه تاوان «دوستت دارم»

ناامیدانه دوستت دارم

مادرت! چادری که ول کردی

مادرت! توو پیاده رو که نبود

توی شیرین ترین خاطره هات؟

بی خیالش رفیق! نو که نبود!

چادری حدفاصل دو جهان

نگهش داشتم زمین نخورم

نگهش داشتم ولی لغزید

از تکون خوردنای تنگ، پرم

زندگی بازی دادن و بلده

زندگی مون به آه و ناله گذشت

بی تو یک روز زندگی کردم

بی تو یک روز بیست ساله گذشت...

اینه تاوان «دوستت دارم»

ناامیدانه دوستت دارم

ماهی مرگ خواه رود بزرگ!

از تو دستای رود سر خوردی

هفت سین قبرته! نه گهواره ت

به چه مرگ مجللی مردی!

ماهی مرگ خواه من! شب باش!

ساکت و سنگ، غیرواضح و خیس

ماهی مرگ خواه من! برگرد!

حتی از مرگ! حتی از ابلیس!

من بهت شوخی شوخی دل بستم

عشق بی درکجای یکنفره

زندگی شوخیام و جدی گرفت

زندگی شوخیاش سیاه تره

زندگی بازی دادن و بلده

من یه بازیچه ی سبکبارم

بازی من با زندگیم اینه:

ناامیدانه دوستت دارم

احمد امیرخلیلی

‎آژیر یعنی وضعیت قرمز

‎آژیر یعنی شهرمون می سوخت

‎آژیر یعنی که پدر می رفت

‎مادر همیشه چش به در می دوخت

جنگی که تحمیل به ما می شد

‎مادر تحمل کرد بی بابا

‎چن ساله بودم که پدر رفت و

‎چن ساله از اون روز تا حالا؟!

‎واسه م غریبه س مرد توو تابوت

‎می گن ببین! این استخووناشه

‎می گن تو باید مثل اون باشی

‎باید پسر مثل پدر باشه...

‎باید بشم مردی که می گن هست

‎باید بشم مردی که اصلا نیست

‎باید بشم اسمی که رو من هست

‎باید بشم حسی که با من نیست

‎بابای من رزمنده بود و من

‎حتی از اسم جنگ می ترسم

‎مادر تنش می لرزه از آژیر

‎من از صدای زنگ... می ترسم

‎از استخوونایی که بابامه

‎از خنده ی خشکیده ی توو قاب

‎از فکر این که چی بگم وقتی

‎گاهی تو رو می بینمت توو خواب!

‎باید بگم بابا... ولی گیجم

‎بیست ودو ساله روی دیواری

‎شاید پدر! شاید! نمی دونم

‎شاید یه اسم دیگه دوس داری...

‎بیست ودو ساله رفتی و حالا

‎بیست ودو ساله مرد این خونه م

‎من سعی کردم مثل تو باشم

‎بیست ودو ساله که نمی تونم

آبان میرشجاعی

کسی که روبروته خیلی وقته توو خودش مرده

تمام زندگیش و سیل و طوفان با خودش برده

وجودش سر شده احساسش و منطق قرق کرده

چه چیزا دیده اما خم به ابروهاش نیاورده

تموم عقده هاش و تک به تک دندون زده وا شه

عروسکاش و گم کرده مث آدم بزرگا شه

برای تک تک چیزایی که می خواسته جنگیده

واسه اینه همیشه یه سلاح سرد همراشه

سلاح سر قلبی که پر از خونابه و زخمه

که جاش مونده توو سینه سرد و خالی مثل یه دخمه

یه جوری از تپش، از عشق، از احساس افتاده

که تنها پاسخش به دردای دنیا فقط اخمه

دیگه هر چی بشه دردی نداره وقتی بی هوشی

اگه تاریک باشی محو می شی توی خاموشی

مهم نیس حتی وقتی سرما رویات و بسوزونه

چون از هر چی بگی آسون تره واسه ت فراموشی

هانی ملک زاده

شبایی که ظلمت وزیدن گرفت

من و این شبا رو به خاطر بیار

صدای شکست من و گوش کن

فقط این صدا رو به خاطر بیار

کسی رو ندارم واسه مردنم

لباس عزای من و تن کنه

من از بس شبم حتی خورشید هم

نمیتونه روزام و روشن کنه

به حدی شبا غرق تاریکیام

که شب هم نمی فهمه درد من و

فروغ دو تا چشم تاریک تو

به بوی شب آغشته کرده من و

شبایی که پشتم پر از خالیه

شبایی که آغوشم از شب پره

چقد شب به شب توی شب غرق شم

داره حالم از شب به هم می خوره

شبا شب به شب روحم و می خورن

که شاید بتونن ببارن من و

براشون بده هضم تاریکیام

مصرن که بالا بیارن من و

غرور تو هم بستر خاک شد

نگاهت نگاهم رو از یاد برد

همون شب که ظلمت وزیدن گرفت

فروغ شبای من و باد برد

دوتا بال من زیر ساطور شب

چراغای «امید» و خاموش کرد

به حدی پرنده کشونه فضا

که «پرواز»و باید فراموش کرد

روزبه آزادی

از توو کمد صدای خنده می یاد

صدای خنده های عاشقونه

آلبومامون ترکیده فک کنم

خاطره داره می ریزه توو خونه

عکست و می بینم، دلم وا می شه

عکست و می بینم، دلم می گیره

صحرا که نیس، سر می ذارم به دیوار

کل پی خونه رو نم می گیره

از پشت سر من و صدا می کنی

تا برمی گردم، می بینم صدا نیست

خاطره تم مثل خودت می مونه

پیله کنه، ول کن ماجرا نیست

می خوام بخوابم عکس تو رو سقفه

یه شبح از عطر تنت روی تخت

یه سایه از رقصیدنت رو پرده

شبیه پرپرزدن یه درخت

صد دفه دیدم که صدای باده

اما هنوز می گم توی تراسی

از خواب که می پرم تو رو می بینم

هم قد یه پالتو رو چوب لباسی

چیزی به دیوونه شدن نمونده

عکس تو گریه می کنه، می خنده

بارون می گیره از تو سقف، برف می یاد

باد می یاد پنجره م و می بنده

حمیدرضا کامرانی

یه جفت چاه نفته چشمای سیاهت

کبریتم و غیر از خطر چیزی ندارم

حق داری گاهی من رو نشنیده بگیری

من شاعرم؛ جز دردسر چیزی ندارم

شعرای من مثل خودم یه تیکه سنگه

که آینه شمعدون جهازت رو شکسته

از برف جز خونه خرابی چی می مونه!

می ترسم از برفی که رو موهات نشسته

مادر شدی شمع و چراغ خونه باشی

این چاردیواری باهات معنی بگیره

آدم رو دوش کی به جز تو سر بذاره!؟

آدم سراغ خنده رو از کی بگیره!؟

همسایه ها بگین / که مادرم کجاست

 انگار گم شده م

مثل یه بچه ام / که توو شلوغی / بازار گم شده م

دوریش، باریه / رو شونه هام، چطور

 طاقت بیارمش

از قول من یکی / به مادرم بگه

 که دوست دارمش

حوا رو خنده ت از چشای آدم انداخت

این سیب، کلی چرخ خورده تا بیفته

اخبار هم انگار با من هم عقیده ست

اشک تو باعث شد سونامی را(ه) بیفته

از اولش هم گفته بودی عشق یعنی

تا انتهای جاده ای بی مرز رفتن

هر جای دنیا هم که باشم خونه م اینجاست

واکن «در»و که خسته ام از هرزرفتن

چن(د) تا ترک رو پیشونیت افتاده گلدون!

طاقت نیاوردی گلت پژمرده باشه

آغوش تو جا داره واسه بچه ای که

چوب ندونم کاریاش و خورده باشه

همسایه ها بگین / که مادرم کجاست

 انگار گم شده م

مثل یه بچه ام / که توو شلوغی / بازار گم شده م

دوریش، باریه / رو شونه هام، چطور

 طاقت بیارمش

از قول من یکی / به مادرم بگه / که دوست دارمش

پریا تفنگساز

چشام و از این واون می دزدم

سرم م همه ش تو لاک خودمه

پام و کاشتم که دیگه جایی نرم

ریشه هام فقط تو خاک خودمه

ولی دستای تو گرمه، مث خون

هیجان کودکی های منه

برام از یه خواب خوب قصه می گه

برام از دیوونگی حرف می زنه

مث فواره به اوجم می بره

چشام و بسته م و خورشید اینجاست

دیگه باور می کنم شب رفته

روزای بدون تردید اینجاست

دستات و می دی به من تا بپرم

از حصار ممتد اطرافم

چشام و به صورتت می دوزم

دستام و به دست تو می بافم

بیا از خوشحالی گریه کنیم

پابرهنه توو خیابون بدوییم

بی خیال مردم دیوونه

بیا اینجا زیر بارون بدوییم

مث فواره به اوجم می بری

چشام و بسته م و خورشید اینجاست

دیگه باور می کنم شب رفته

روزای بدون تردید اینجاست

میثم بهاران

باشم، نباشم، فرقی ام داره!؟

چیزی نمونده بین ما دوتا

پایین کوچه خط پایانه

از موضع بالا نگا کن تا...

می بینی چشمای من و وقتی

غرقه تو آهنگای بی معنی

عاشق شدم توو شهرتون اما

تو شهرتون عاشق شدن یعنی...

هم دوستت دارم مث قبلا

هم مطمئنم دوستم داری!

حس می کنم چن وقته حسش نیست...

حس می کنم هی با خودت داری...

فکری به حال هردومون کردم

فکری به حال من، به حال تو

برگشتنم کار قشنگی نیست

هی دور باطل، دور باطل، دو...

اشکای امروزت تموم می شه

کی پیش بینی کرده فردا رو!؟

گیرم یکی دستات و می گیره

من خیلی وقته خیلی چیزا رو...

از دست دادم بچگی هام و

رفتم یه مرد بدتر آوردم

ما خوب بودیم و هوا بد شد

من خیلی وقته سر در آوردم...

از برفی که چن ساله می باره

تا هق هق تو بعد این بارون

چن سال دیگه تو همین کوچه

چن سال دیگه تو همین تهرون...

باشم، نباشم، فرقی ام داره!؟

سحر ملکی

دنیات لبریز از غمه وقتی

از خاطرات مادرت رفتی

هر چی تقلا می کنی، افسوس

دستت نمی رسه به خوشبختی

با خنده موهای من و می بافت

حالا من م موهاش و می بافم

وارونگی توو ذات تقدیره

با درد و غم، موهاش و می بافم

روز و شبش توو خونه گم می شه

حالم بده از این فراموشی

تقویم ما انگار می گرده

رو دور کند فصل خاموشی

ابر پر از دردیه که پیداست

خسته ست از بغضای طولانی

هر لحظه بند یه تلنگر تا

دریا بشه؛ دریای طوفانی

با این که اسمم رو نمی دونه

خم می شه و دستام و می بوسه

هر باری که به من می گه مامان

می فهمم از توو داره می پوسه

با خاطره هایی که یخ بستن

توو ذهن کوچیکش زمستونه

مثل پرستویی که جا مونده

غمگین ترین آوازو می خونه

هرچند که یادش نمی مونه

هر شب بهش می گم چقد زیباست

می گم هنوز آوای لالاییش

زیباترین موسیقی دنیاست