به تازگی یکی از پژوهشگران اصلی پروژه وایکینگ ناسا، دکتر گیلبرت لوین در یادداشتی در ساینتیفیک امریکن به پیدا شدن نشانه های حیات در مریخ پرداخته است. به گفته دکتر لوین، در آزمایشی که مریخ نشین وایکینگ در سال 1355/ 1976 انجام داد، شواهدی مبنی بر وجود موجودات میکروسکوپی در خاک مریخ دیده شده است. او امروزه باور دارد که نتیجه مثبت آزمایش Labeled Release یا به اختصار ال آر (LR) را می توان پاسخی برای این سوال که آیا در مریخ حیات وجود دارد در نظر گرفت.

لوین و دستیارش در همان سال پس از بررسی نتایج منفی سه آزمایش دیگر وایکینگ که در پی یافتن ماده آلی بودند اعلام کردند: «آزمایش ال آر بی نتیجه بود.» ناسا نیز در همان سال برای توضیح نتیجه ال آر اعلام کرد «با ماده ای که حیات را تقلید می کرد مواجه شده است و نه ماده ای حیاتی.» اما پس از اعلام ناسا در اوایل امسال مبنی بر احتمال وجود حیات در مریخ، بررسی مجدد نتایج ال آر بر سر زبان ها افتاده است. لوین معتقد است برنامه های آتی ناسا برای فرستادن انسان به مریخ تهدیدی برای حیات میکروبی مریخ است و از ناسا خواسته است تا در ماموریت 2020 مریخ خود از ابزارهای شناسایی حیات به منظور بررسی بیشتر خاک و محیط مریخ استفاده کند.

بررسی ماموریت های ناسا نشان می دهد که در 43 سال اخیر هیچ کاوشگر دیگری با قصد انجام آزمایش های زیستی بیشتر به مریخ فرستاده نشده است. در تابستان 1355، دو مریخ نشین وایکینگ که به منظور انجام آزمایش های زیستی برای یافتن حیات میکروبی به مریخ فرستاده شده بود، تبدیل به اولین فضاپیماهایی شدند که بر خاک مریخ فرود آمدند. یکی از این دو سطح نشین بر استوای مریخ و دیگری به فاصله 6400 کیلومتری و نزدیک به شمال مریخ فرود آمدند.

سطح نشین ها مجهز به بازوی رباتیکی برای برداشتن خاک مریخ و قرار دادن در مخزن های آزمایش بودند.

وایکینگ 1 قرار بود فقط سه ماه فعالیت کند، اما شش سال به ارسال اطلاعات پرداخت. سرانجام ارتباطش با زمین در 22 آبان 61 به دلیل فرمان ناقصی که از مرکز کنترل زمین ارسال شده بود، قطع شد. وایکینگ 2 نیز پس از 1316 روز زمینی به علت خراب شدن باتری هایش در 23 فروردین 59 از کار افتاد.