تقریبا هجده سال از حمله آمریکا  به عراق در دوران بوش پسر می گذرد. این تهاجم در حالی اتفاق می افتاد که چند ماه قبل از آن، افغانستان هم توسط ارتش آمریکا اشغال شده بود و حتی رئیس جمهور آمریکا، مرتبا از ایستگاه بعدی سخن می گفت و دیگر مقامات آمریکایی از آن، حمله به سوریه و یا ایران را تعبیر می کردند. 

بوش پسر که شبیه ترین روسای جمهور آمریکا به رئیس فعلی دولت این کشور بود، با دیوانگی و قلدرمآبی، دنیا را به دودسته تقسیم می کرد، با آمریکا یا علیه آمریکا و معتقد بود که هر که علیه آمریکاست، باید نابود شود. کاندولیزا رایس، وزیر وقت خارجه آمریکا، با وقاحت، خونریزی و مصائب ناشی از جنگ در منطقه غرب آسیا را درد زایمان تولد خاورمیانه جدید معرفی می کرد، خاورمیانه ای که آمریکا صحنه گردان آن و اسرائیل محورش باشد. همان وقت مجلسی در کشورمان بر سرکار بود که بسیاری از نمایندگانش، ذلیلانه و از ترس حمله آمریکا، در نامه ای به رهبر معظم انقلاب، نوشتند که «اگر جام زهری باید نوشید، تا قبل از آن که کیان کشور و تمامیت ارضی در مخاطره قرار گیرد باید نوشیده شود.»

از آن زمان هجده سال گذشته و آمریکا و متحدانش، کم در منطقه ما فتنه افروزی نکرده اند. در این بیست سال، منطقه ما بیش از 10 جنگ به خود دیده که طرف مهاجم، یکی از کشورهای آمریکا، انگلیس، اسرائیل، عربستان سعودی و یا ائتلافی از این کشورها در قالب ناتو یا ائتلاف های دیگر بوده است. چندین کودتا و ده ها مورد تنش و حتی جنگ داخلی که همواره، آمریکا یکی از صحنه گردانان آن بوده است.

آرامش و ثبات ایران اسلامی در این دریای آتش، دستاورد بزرگی است، اما مراد این نوشته نیست، آمریکا و متحدانش، امروز در کجای این منطقه ایستاده اند، چه جایگاهی دارند و آینده را چگونه می بینند؟ محور مقاومت، روزبه روز در حال گسترش مرزهای فکری و عقیدتی و حتی حوزه نفوذ زمینی خود است، اسرائیل غاصب در پنج جنگ آخر خود با حزب الله و حماس، شکست خورده است، سال ها تلاش ائتلاف به رهبری آمریکا برای تغییر دولت در سوریه به بن بست رسیده و عربستان، در باتلاق یمن گرفتارشده وتوانش، روزبه روز تحلیل می رود. این، مسلما آن خاورمیانه جدیدی نیست که جهان خواران منتظرش بودند، امروز رویای نیل تا فرات، برای سران رژیم صهیونیستی، افسانه تلخی بیش نیست. تصور کنید همین روندی که منطقه ما در هجده سال گذشته داشته، هجده سال دیگر هم ادامه داشته باشد، آیا نباید منتظر آن باشیم که اسرائیل، 20 سال آینده را نبیند؟ این تازه در شرایطی است که روند تحولات رویش و قدرت گیری جبهه حق و ضعف و زبونی باطل، شتاب بیشتری نگیرد.