چیزی که این روزها از سالن شماره یک تماشاخانه سپند به مشام می رسد بیشتر از آنکه «بوی گند دهن خانم مارکز» باشد، بوی گند مغزهای خود ماست که فرید قادرپناه (کارگردان) خواسته در لفافه و با کمک جسیکا و ربکا و بابسون و رابسون و دیگران، توی صورت ما بکوبد.

مگر همین ما نیستیم که گذشته و امروز آدم ها را زیر و رو می کنیم تا بهانه ای برای سرزنش کردن آنها پیدا کنیم و بعد، مدت ها در ذهن بپروریم تا در موقعیت مناسب (بخوانید دعوا یا زیرآب زنی) آن را رو کنیم و در نتیجه به هدفی برسیم که هرچند شنیع است اما به این دلیل که برای جستن آن تلاش کرده ایم، زشت بودنش را نمی پذیریم؟ مقصود، مواردی مثل محل تولد یا اصل