لندرور از شیب تپه زیتونی سرازیر شد پایین.  دشت پهناور پیش روی مرد بود و هر از گاهی تپه ای رملی مثل پستان چروکیده و بی شیر میشی در سال خشکسالی خط افق پیش رو را نامنظم می کرد و انحنا می داد. تلفن همراهش نه اینترنت داشت که نقشه را نگاه کند و نه خط می داد که زنگ بزند پایگاه و اعلام وضعیت کند. باتری بیسیم هم نفس های آخرش بود و جز خش خشی بی رمق آبی از بی سیم گرم نمی شد. مرد حواسش به آمپر بنزین هم نبود که عقربکش داشت دل دل می زد و انگار دست تکان می داد که حواست به من باشد. مرد دنده چاق کرد و تپه ای دیگر را دور زد و کله چرخاند در برهوت. امید مثل یک مهتابی نیم سوز توی یک درمانگاه