سریال هایی که تلویزیون پخش می کند مخاطبین خودش را دارد و شخصا وقتی در جلسات مختلف با مسوولان و مدیران تلویزیون صحبت می کنم متوجه می شوم که همه مشتاق هستند کارهای خوب انجام دهند و جذب مخاطب برایشان خیلی مهم است و همین طور آمارهایی که از مخاطب می گیرند برایشان خیلی مهم است ولی به نظر من تلویزیون همچنان باید بیشتر و بیشتر به سریال سازی توجه کند و حتی دست سازندگان را به طور کامل در اجرای سوژه ها باز بگذارد.

سیاستمداران خارجی حتی برای ده سال آینده سینما و شبکه های تلویزیونی شان هم برنامه ریزی کرده اند. آنها با تمام وزارتخانه های مربوطه که در رابطه با مسائل اجتماعی و سیاسی و آموزشی فعالند مشورت و صحبت می کنند و می گویند که استراتژی مملکت در ده سال آینده باید کدام سمت رود و بر آن اساس به کمپانی ها می گویند که برای ده سال آینده این آثار را بسازید.

سیاستمداران ما نیز اگر می خواهند اثرگذاری محصولات آن طرفی را داشته باشند باید یک نگاه آینده نگرانه داشته باشند و سپس از رسانه های جمعی و به خصوص تلویزیون حمایت کنند تا بتوانند محصولات مفید تولید کنند.

طبیعی است که اغلب هنرمندان ما امتحان خودشان را پس داده اند و همه خط قرمزها را می دانند و کافی است سوژه را به آنها بدهید و نگارش و تولید را از آنها بخواهید که این تولید می تواند از مسائل سیاسی و اجتماعی تا آموزشی را دربرگیرد.

مخاطب بعد از دیدن سریال باید احساس امنیت کند و سریالی که تشنج یا دودستگی و خشونت ایجاد کند، تاثیرهای زودگذر دارد.

باید اول انسان را بشناسیم و سریال ما شخصیت داشته باشد و همه خصوصیت های انسان ها را در شخصیت هایمان نشر کنیم.

بسیاری از سریال های فعلی تلویزیون ویژگی آرامش بخشی را دارند؛ همین طور است بسیاری از برنامه های رادیویی و مثلا حتی در رادیوپیام و در خلال پخش اخبار سعی میشود ایجاد امید و آرامش و انگیزه به مخاطب القا شود.

باید تمام تهیه کنندگان تلویزیون و رادیو سعی کنند این الگوی احساس امنیت و آرامش در مخاطب را پیگیری کنند.