شین بت تا پایان سال 2001 خودش را محدود به کاری که به «تیک زدن بمب های زمانی» معروف بود، کرده بود افرادی که یا برای برنامه ریزی حمله یا برای انجام یک حمله کار می کردند، یا افرادی که به طور مستقیم در چنین کارهایی دخیل بودند- مثلا فرمانده حمله انتحاری یا فردی که برای این کار استخدام شده یا بمب ساز. برای این کار چند مشکل وجود داشت. اولین مشکل شناسایی اهداف از میان به ظاهر تعداد داوطلبان بی پایان بود. آن طور که یک سخنگوی حماس گفته بود «تعداد بمب گذاران انتحاری بیشتر از جلیقه های انفجاری است.» این فلسطینی ها با هیچ پروفایلی تطبیق نمی کردند. آنها جوان، پیر، تحصیلکرده و بی سواد بودند؛ آنهایی که هیچ چیز برای باختن نداشتند و آنهایی که خانواده بزرگی داشتند. در اوایل آنها فقط شامل مردان بزرگسال بودند اما بعدا رهبران حماس زنان و کودکان را برای ایثار کردن خودشان تشویق کردند. علاوه بر این، شناسایی موفق یک حمله کننده به معنای لزوما متوقف کردن حمله نبود. رصدکنندگان، افسران مسوول میز، مترجمان و تحلیلگران اطلاعاتی و فناوران شاید همگی آنها یک حمله را که به زبان حرفه ای آژانس «پیش می رود» رصد می کردند تا اینکه «تقریبا صدایش دربیاید.» اما نمی توانستند آنها را متوقف کنند زیرا اسراییل نمی توانست در داخل قلمرویی که فلسطینیان متخاصم آن را کنترل می کنند، عملیات باز انجام دهد و زمانی بمب گذار به اسراییل می رسید که دیگر تقریبا دیر شده بود. در این دوره چندین فروپاشی عصبی در میان افسران مسوول میز و رصدکنندگان رخ داده بود. یک افسر مسوول میز، حمله ماه مه 2001 را در مال نتانیا رهگیری و تمامی سیستم را برای متوقف کردن آن فعال کرده بود. اما بمب گذار به داخل قلمروی اسراییل رفته بود و او نتوانست تا زمانی که بمب گذار را که خودش و 5 شهروند دیگر را کشت، دقیقا پیدا کند. دیچتر، مدیر شین بت گفت «افسر مسوول میز در آنجا نشسته بود و در حالی که تلویزیون هایی که در اطراف این خانم بودند، نشان می دادند که اجساد را دارند برمی دارند. اما تا زمان دیگری که هشدار بعدی بیاید و او مجبور شود به کار برگردد باید اشک هایش را پاک می کرد.»

پایان فصل بیست و هشتم

توضیح: استفاده از واژه تروریست های فلسطینی برای حفظ امانت در ترجمه است نه اعتقاد مترجم و روزنامه