از نیمه دهه هشتاد به بعد، روزهای آخر آبان برای من یادآور خواب ابدی منوچهر آتشی است؛ شاعری پایدار در اقلیم خشک و تفتیده جنوب که آگاهی و ناخودآگاهی قومی در آثارش چنان در هم می آمیزند که افق های قومیت صرف را درمی نوردند و به ساحت هایی چون اجتماع و سیاست پیوند می خورند.

کارکرد عناصر بومی و اقلیمی در شعر منوچهر آتشی یکی از مشخصه های اصلی است و این وجه شبهی است میان او و استادش نیما. با این حال مواجهه ای که آتشی با عناصر بومی و اقلیمی در شعر خود دارد، با نوع رفتار نیما با این عناصر متفاوت است. از این حیث که در شعر هر دو نفر با داده هایی اعم از اصطلاحات و عناصر کلامی یا مکان هایی روبرو هستیم