می غرد. چون ببری در حصار عمر. چشم های آبی اش می درخشد. چون دو چراغ از آتش بیکران. گرم و بی تاب.

ببر، ببر است، حتی در کمترین فاصله با 90 سالگی. همچنان می غرد. حریف می طلبد. کرکری می خواند. با غروری پلنگانه. مثل همان روزی که بر سینه قهرمان جهانی نشست و تا از شاه استعلام ضربه فنی و جواز سفر به المپیک 1956 ملبورن را نگرفت برنخاست. تو گویی با نگاه پر غرورش فریاد می زد:

منم آن شیر شلنبه/ منم آن ببر یله

امامعلی حبیبی، همچنان همان ببر مازندران است که در چشم به هم زدنی «سروته» حریفان را «یکی» می کرد و چون تردستی توانا «یکدست» حریف را به «یکپایش» می دوخت تا در شعبده بازی، از المپیک، نمره 20 بگیرد. سه بار دیگر این تردستی طلایی را در رقابت های جهانی تهران، یوکوهاما و تولیدو تکرار کرد و قهرمان قهرمانان بازیگران عصر طلایی لقب گرفت.