مرحوم علامه محمدتقی جعفری که آثار متعدد و محققانه اش بخشی از هویت فلسفی و فکری ایران معاصر محسوب شده و تاملات فلسفی عمیقش در آثار به جا مانده او از یک سو و نیز نامه نگاری هایش با برجسته ترین فلاسفه روزگار از جمله برتراند راسل، روژه گارودی، پروفسور عبدالسلام و پروفسور روزنتال از دیگر سو نشان از ذهنی پوینده و خلاق دارد، «حیات معقول»(از اصطلاحاتی که مرحوم علامه بسیار دوست می داشت و در اکثر بیانات و نوشته های خود به کار می برد) خود را بر بنیاد موشکافی های بسیار عمیق در متن نهج البلاغه سپس مثنوی شریف قرار داده بود. این دو اثر شگرف یعنی ترجمه و تفسیر نهج البلاغه(در 27 جلد) و تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی(در