تظاهرات جای به جای عناصر شهری در شعر محمدعلی سپانلو او را به «شاعر شهر» موسوم کرده است. اتخاذ لحن و وزنی حماسی برای این شعر، بسیار هوشمندانه است. همان طور که اخوان با لحن حماسی، پایان حماسه را تقریر می کند، سپانلو هم با انتخاب این وزن، کنش حماسه را برای نوستالژی منفعلی خرج می کند که آگاهانه است و از قضا سنخیتی هم با هم ندارند؛ و به راستی چه چیز در روزگار شاعر مهم تر از بیان این توازن کج؟ حماسه به طور کلی یک اتفاق و کنش هدفمند بزرگ است که به زندگی مردمان بستگی دارد و از تخیل سیراب می شود و طبق بعضی تعاریف به اولینه ها می پردازد. بنابراین کشاندن این مفهوم به عناصر مدرن شهری حتی در تلفیق با عناصر