از نیجریه تا پاکستان و مصر و... و اخیرا ایران ظاهرا بهای سوخت، بهانه خوبی برای اعتراض است. دولت های به ستوه آمده از پرداخت «یارانه پنهان»، دست به کار جهش قیمت سوخت در جهت تغییر الگوی مصرف و صرفه جویی در هزینه ها می شوند، درحالی که جامعه یا حداقل بخش هایی از آن، این جهش را پاسخ می دهند. جهش بهای سوخت می تواند به واکنش های توده ای منجر شود، جایی که شهروندان نامتشکل، به یک باره به خیابان می ریزند. مشکل کجاست؟ چرا سوخت اصطلاحا ارزانی که نصیب خودروداران (به عنوان اقلیتی از جامعه) شده و در قالب برخورداری بیشتر طبقات مرفه از خودرو، قاعدتا بیشتر به جیب آنها می رود، این گونه توده ها را به خیابان می کشد؟