انگار تنهایی اپیدمی شده است همه باهم اند و تنهایند مثل کوه های شاملو .فرهنگ معاصر، تنهایی است و هر کسی معاصر است تنهاتر .امان از عصرینگی .من به جای واژه معاصر واژه عصرینه را به فرهنگستان زبان فارسی پیشنهاد می دهم. عصرهای بعد از مدرنیسم حتی با چای لاهیجان و کیک یزدی هم شیرین نمی شود .در اینجا منظور از عصر، شامگاه است . تازه داشتیم با تفکیک مدرنیسم کنار می آمدیم که تکثرگرایی بعد از مدرنیته که قول نزدیکی داده بود با اختلاط همه «با هم و در هم» چیزی از فردیت باقی نگذاشت. حالا دیگر حتی یک آلبوم عکس نداریم که به عنوان یک نادیده مهم به آدمی که از دیگران برای مان مهم تر است نشان دهیم. قبل از او تمام