هر روز صبح که نگاهم به گنبد و بارگاه کبرایی حرم می افتد سلام می دهم. من معتقدم هیچ سلامی بی پاسخ نمی ماند و روزی پاسخ آن را خواهم گرفت. آن روز که روز جزا  فرا می رسد و وارد صحرای محشر می شوم و به شفاعت بانوی حرم بیش از هر چیز دیگر نیازمندم.

این اقبال مردم شهر ماست که در سایه سار این حرم زندگی کرامت مندانه دارند.

بانوی حرم، بانوی آب و آئینه است که شمع وجودش هستی بخش حیات معنوی ماست. قم به برکت وجود او عاشق آل محمد(ص) و حرم اهل البیت شده است و حوزه علمیه، پایگاه عظیم جهان اسلام با نفس او نفس می زند و انقلاب اسلامی جان گرفت و شجره آن تنومند شد.

بانوی حرم، همان فاطمه ثانی است که با آمدنش غریو شادی و هلهله ای برپا که حضرت رضا(ع) صاحب خواهری شد.

بانوی حرم، ماه تابانی است که لحظه ای از خورشید فروزان امامت فاصله نگرفت و از دریای علوم پدر و برادر بهره فراوان برد.

بانوی حرم، فاطمه معصومه(س) است که ده ها سال از تولد او امام صادق(ع) با الهام غیبی از شخصیت و عظمت برجسته او سخن به میان آورده است.

بانوی حرم شفیعه روز جزاست همو که در دوران زندانی بودن پدر مدافع  حریم امامت و ولایت می شود.

بانوی حرم، همچون حضرت زینب(س)  اسوه صبر و بردباری است. سال های کودکی را در فراق پدر که زندانی می شود، سپری و در ده سالگی غبار یتیمی را بر شانه های خود احساس می کند. او چند سال با چه رنج و مشقت های فراوانی در اوج خفقان حکومت هارون دست و پنجه نرم می کند.

بانوی حرم، سال ها بعد در فراق برادر  که یک سالی او را ندیده است دلتنگ و طاقتش طاق می شود و عزم دیدار برادر می کند و افسوس که کاروان همراهان حضرتش در ساوه مورد هجمه قرار می گیرد و برادر و برادرزادگان او به شهادت می رسند و حضرت دچار بیماری و راهی قم می شود و هفده روز در این شهر در بستر بیماری می ماند و در حسرت دیدار برادر به دیار باقی می شتابد.

مزار بانوی حرم، نگین زیبای شهر ما آرامش جان ماست و به جسم خسته ما روح و ریحان می دهد.