اقتباس نمایشی از آثار ادبی، پدیده همواره مغفول مانده در سینما و تلویزیون ایران است. ضرورتی که هیچگاه مورد اهتمام جدی قرار نگرفته و به رغم قلمفرسایی های مکرر کارشناسان فن و منتقدان درخصوص اهمیت این موضوع همچنان در محاق است. لذا حرکت های «هر از چندگاهی» در این عرصه را صرف نظر از اینکه ماحصل کار اثر قدرتمندی باشد یا نه فی نفسه باید به فال نیک گرفت.

در حوزه ادبیات کودک، این بحران اما جدی تر است و صرف نظر از برخی آثار سینمایی، تلویزیونی و همچنین پویانمایی ملهم از کتب ادبی و ادبیات کودک بویژه داستان های هوشنگ مرادی کرمانی همچون خمره و قصه های مجید، اقتباس تصویری جدی در این حوزه بسیار انگشت شمار است.