یکی از پرسش های فراتاریخی که اندیشمندانی مانند «ویکتوریا هویی» به آن پرداختند این است که چرا نظام دولتی چندقطبی چین در قرن سوم قبل از میلاد، در نهایت به یک امپراتوری بزرگ و واحد تبدیل شد؛ در حالی که در اروپا چنین نشد. نظام دولتی اروپا در حقیقت دوره ای از تحکیم یعنی از هویت های مستقل تقریبا 400 ساله در پایان قرون وسطی تا حدود قرن بیستم در آغاز جنگ جهانی اول را پشت سر گذاشت. اما با وجود تلاش های فاتحانی مانند چارلز پنجم هابسبورگ، لویی چهاردهم، ناپلئون و هیتلر، هیچ دولت مسلط و واحد اروپایی هرگز رخ ننمود. چند توضیح مقدور برای این مساله وجود دارد. اولین مورد قابل تاملی که در لیست قرار دارد جغرافیاست. مولفه دوم به فرهنگ مربوط است. مولفه سوم رهبری یا فقدان آن است.