حفر کانال داریون را  برخی از متون تاریخی به دوره حکمرانی داریوش اول هخامنشی  نسبت می دهند که حدود قرن پنجم قبل از میلاد می باشد. نهر داریون (دارا) پس از شاخه گرگر، دومین کانال دست کند بزرگ شوشتر است که زمین های کشاورزی میان دو شاخه اصلی کارون و شاخه گرگر را به علت ارتفاع بالای این زمین ها نسبت به رودخانه آبیاری می کند. داریون برگرفته از نام داریوش است. این نهر تنها سازه آبی شوشتر است که پس از گذشت قرنها همچنان نام بانی خود را یدک می کشد. پل بند شادروان حدود سیصد متر پایین تر از آبگیرهای نهر داریون سطح آب را برای سوار شدن بر نهر داریون بالا می آورد. این نهر نه تنها آب مورد نیاز کشاورزی ساکنان شهر را تامین می کند بلکه با حفر تونل های آب بر نیز مانند قنات، آب را به درون شوادان (زیر زمین) منازل قدیم هدایت می کرد. اگرچه بسیاری از مورخین پل بند شادروان را از سازه های آبی دوره ساسانی می دانند، اما با توجه به وجود نهر داریون در دوره هخامنشی و قرار داشتن ارتفاع آبگیرهای نهر داریون در فاصله ای بالاتر از سطح آب رودخانه در دوره کم آبی، می توان به وجود پل بند شادروان در دوره هخامنشی نیز با قطعیت نظر داد که قطعا در دوران ساسانی مجددا باز سازی شده است. 

سر دهانه های این نهر در ساحل راست رودخانه شطیط درصخره های زیر قلعه سلاسل قرار دارد. در سال های اخیر نیز نهرداریون توسط وزارت نیرو بازسازی شده است. دهانه های داریون در انحنای رود کارون در شمال شهر شوشتر واقع است. محل احداث دهانه ها در موقعیتی قرار دارد که  دارای سرعت متناسبی جهت آب دهی به نهر داریون می باشد. در انحنای داریون در فاصله دو کیلومتری جریان بعد از سر دهانه یک کانال بازدارنده از آن در جهت شرق احداث شده تا بتواند در زمان های طغیان و یا پر آبی قسمتی از آب نهر ر ا منحرف و به رود گرگر منتقل نماید.