در شهر بخارست نبش هشتم غربی موسسه خیریه ای وجود داشت که تلاش می کرد در جهت کمک به اقشار ضعیف جامعه گام هایی هرچند کوچک بردارد. این موسسه با کمک اشخاص برخوردار، فرادست، آسیب رسان و مستکبر جامعه، به اقشار نابرخوردار، فرودست، آسیب پذیر و مستضعف جامعه یاری می رساند و به آنها در جهت تامین حداقل های زندگی آبرومند کمک می کرد. روزی مسوول دایره جذب اعتبارات موسسه نزد رئیس موسسه رفت و گفت: متاسفانه در اثر شرایط اقتصادی، اعتبارات موسسه کاهش یافته و برای اجرای طرح های حمایتی خود با مشکل مواجه شده ایم. مدیر روابط عمومی موسسه که نزد رئیس موسسه بود، گفت: باید اشخاص ثروتمند و خیر بیشتری شناسایی کنیم. در یکی از طبقات همین ساختمان دفتر یک شاخ اینستا به نام شاهرخ بابایا قرار دارد که دارای درآمد بسیار بالایی است و مالیات هم نمی دهد. بهتر است با او صحبت کنیم. ساعتی بعد رئیس موسسه همراه مسوول دایره جذب اعتبارات و مدیر روابط عمومی به دفتر شاهرخ بابایا رفتند. رئیس موسسه ابتدا دقایقی درباره اهمیت کمک به همنوعان و مشکلات افزایش شکاف طبقاتی صحبت کرد و در ادامه گفت: ما در مورد شما تحقیق کرده ایم و متوجه شده ایم درآمد بسیار بالایی دارید، اما تاکنون کمکی به موسسه خیریه نکرده اید. آیا نمی خواهید کمک بکنید؟ شاهرخ بابایا گفت: در تحقیقاتی که انجام دادید، متوجه شدید مادر من پس از طی یک دوره سه ساله بیماری و در حالی که حقوق بازنشستگی اش کفاف مخارج درمان او را نمی داد، ماه پیش درگذشت؟ گفتند: بی اطلاع بودیم. به شما تسلیت می گوییم. شاهرخ بابایا گفت: متوجه شدید برادر من دچار معلولیت و خانه نشین است و از عهده اداره زندگی خود و همسر و سه فرزندش برنمی آید؟ گفتند: خیر. شاهرخ بابایا گفت: متوجه شدید خواهر من در بیمارستان روانی بستری است و از آنجا که بیمه نیست برای تامین هزینه های درمان خود در تنگنا قرار دارد؟ گفتند: واقعا خیر. ما نمی دانستیم شما این همه گرفتاری دارید. شاهرخ بابایا گفت: حالا وقتی من به اینها هیچ کمکی نکرده ام، آیا به شما کمک می کنم؟ مدیر روابط عمومی گفت: اقلا یک استوری برای مان برو. شاهرخ بابایا تعرفه قیمت استوری را برای مدیر روابط عمومی موسسه سروش کرد (سروش کرد = از طریق پیام رسان داخلی سروش ارسال کرد) و آنها را خاموش کرد.