یک زوج غیرعادی، کمی بامزه، به نظر شاد، در خانه ای مملو از رنگ، رو به تلویزیونی مملو از برنامه های متنوع. یک جهان امن برای زوجی که شاید نتوانند از خود دفاع کنند. آنان گوگولی مگولی هایی هستند که می توانند دوست داشتنی باشند. چنان که برای رفتارهای کودکانه شان دل تان غنج می رود. حتی جایی آرزو می کنید که ای کاش من هم می توانستم چنین بی پیرایه و بی آلایش زیست کنم تا آنکه غریبه ای وارد می شود. همه چیز برهم می ریزد و ناگهان فاجعه رخ می دهد؛ فاجعه ای که تصورش را دارید چون ژانر به شما می گوید چه می شود. ولی باز در دل این تکرار لذت می برید.نمایش «مانستر» نمونه جذابی از حرکت در مسیر ژانر است؛ مسیری که حداقل