من آدم دیردیدن ها و دیررسیدن ها هستم و در این دیر دیدن ها و دیررسیدن ها انگار همیشه فضیلتی بود و خیلی هم بد نیست یا شاید تنها حسن اش حداقل برای خودم این است که نگاهم با فاصله جلب می شود و آنقدر خوب خودم را می شناسم که می دانم اگر این فاصله برداشته شود، ممکن است ذوق و هیجانم آن چنان فوران کند که نتوانم مهارش کنم و منطقی برای بدآیندها و خوشایندهایم پیدا کنم. سینما هم برای من همین طور بود و همین حکم را داشت. سینما برای ما دیر شروع شد؛ در واقع سینمای جهان برای من دیر شروع شد. البته این وسط عموی دل شیری دارم که در آن بگیروببندها، یک دستگاه ویدئو داشت و یک فیلم «ملکه مارها» که طبق رسمی خانوادگی، هر