خبر بسیار غم انگیز بود؛ غم انگیزتر از آنچه فکرش را می کردم. اطلاعیه ستاد کل نیروهای مسلح در گروهی که عضو هستم، به اشتراک گذاشته شده بود. باورم نمی شد؛ بهت سراسر وجودم را فرا گرفته بود. داخل ماشین نشسته ام؛ اشک هایم جاری است؛ غصه و اندوه شهادت عده ای از عزیزترین و شایسته ترین ایرانیان. «ناخودآگاه به یاد تراژدی رستم و سهراب می افتم / اگر تندبادی برآید ز کنج، به خاک افکند نارسیده ترنج» یک به یک سرنشینان این پرواز سرمایه های عظیم نخبگی و نور دیده و چشم و چراغ خانواده و ایران سرافراز بودند. چگونه باور کنم که به واسطه اشتباه انسانی، دیگر بین ما نیستند؟ فقط توسل به آیات سوره بقره اندکی التیام بخش است.