تبدیل شدن تیتراژ شماری از فیلم های تاریخ سینما به «نوستالژی» برای بعضی نسل ها، نشانگر از اعتبار افتادن تدریجی این نقطه آغازین در سینمای کنونی است. برای تداعی شدن این حس ناب تصویری، اشاره می کنم به تیتراژ اولیه فیلم های «اسب کهر را بنگر» و «ماجرای نیمروز» فردزینه مان، «معما» استانلی دانن، «مکالمه» و «اینک آخرالزمان» فرانسیس فورد کوپولا، «غرامت مضاعف» و «سانست بولوارد» بیلی وایلدر، «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین»، «دارودسته نیویورکی» مارتین اسکورسیزی و شماری از فیلم های آلفرد هیچکاک و سام پکین پا (این گروه خشن، سگ های پوشالی و صلیب آهنی) و در سینمای خودمان فیلم های «خشت و آینه» ابراهیم گلستان، «شب