اجرائی همچون «بیگانه در خانه» را می توان ادامه منطقی تجربه گرایی سیدمحمد مساوات در فرم و محتوا دانست. بار دیگر نهاد خانواده بازنمایی شده و مسئله مهاجرت و مفهوم بیگانگی به امری کانونی بدل می شود. همه چیز در نسبت با این بیگانگی معنا می یابد. اجرا عامدانه از سویه های سیاسی و اجتماعی مهاجرت عبور کرده تا تنهایی و خلوت شخصیت ها و کنش ورزی معطوف به این انزوا را عیان کند. روایت چندان پیچیده نیست و رابطه پرفرازونشیب زوجی بیان می شود که برای آزمودن عشق، اعتماد و وفاداری، نوعی بازی را طراحی کرده اند که شرط مشارکت در آن، فاصله گیری از جایگاه نمادین خویش در خانواده و پذیرفتن هویتی تازه است. آزمونی سرگرمی