چراغ های سالن خاموش می شود. سکوت عجیبی حکم فرماست. تنها صدای نفس کشیدن مردم گوشت را پر می کند. صدای آرام بغض شکسته ای سکوت ممتد را می شکند و حالا از گوشه وکنار این سالن که گویی مردمی را که به آن پناه برده اند در آغوش کشیده، غرق در حال وهوای مردمانی می شوی که بی وقفه اشک می ریزند و افسوس بی پایانی در نگاهشان موج می زند. شمایل قهرمان بعد از سال ها برای مردمانی که در زمانه اش زیست نکرده اند و تنها نام بزرگش را شنیده اند دیدنی بود. غلامرضا تختی در زمان حیاتش پا به هیچ دفتر فیلم سازی ای نگذاشت، برای هیچ کالایی چهره تبلیغاتی نشد و تمام روزگارش را هم نفس مردم زندگی کرد. هرچند که وسوسه ساخت فیلمی درباره