صادق تبریزی از پشت شیشه به رهگذران خیابان سمیه نگاه می کند. لبخندی کمرنگ بر لبانش نقش بسته و مدادی در دست چپ دارد. لابد واژه ها را جست وجو می کند تا سطرها متن های کوتاه و بلند روی کاغذ شوند و لابه لای این متن ها البته سطرهای خالی پر شمار است. 46 سال قبل گالری 66 را در این خیابان تاسیس کرد. زمستان 96 قطار زندگی اش از حرکت ایستاد و حالا در یازدهمین روز بهمن 98، تابلوهای او در غیاب خالقش همگان را دعوت می کنند به درون گالری سهراب؛ جایی که روشن ماند تا چراغ گالری 66 خاموش نشود. سرما عابران را در پالتوها و لباس های گرم شان فرو برده. ساعت 5 عصر است. نمایشگاه افتتاح می شود: صورتگر عشاق: از رقم صادق تا عمل تبریزی.