«سینما شهرقصه» آن کشف دم آخر جشنواره سی وهشتم فجر بود. همدلانه ترین فیلمی که حداقل در این چندسال اخیر در سینمای ایران دیده ام. من «سینما پارادیزو»باز نیستم؛ که بگویم سینما پار ادیزوی ایرانی است. برای من، فیلم کیوان علی محمدی و علی اکبر حیدری، «خودش» است؛ یک فیلم اصیل، از دل سینمای ایران. فیلمی که به ظاهر شوخی است، سرخوش است و خودش خودش را جدی نمی گیرد اما هرچه جلوتر می رود، درست یک جایی که حواست نیست، می بینی اصلا هم آن قدر که به نظر می رسد «سهل» نیست، کاملا آگاهانه حرکت می کند و بعد، جایی می رسد که خفتت را می چسبد و چشمت را تر می کند؛ خاصه آنکه عاشق سینما باشی... عاشق سینما شده باشی در سالیانی.