این داستان از آخر به اول می رسد و اول این داستان آخر آنست. «درخت گردو» قصه همین به انتها رسیدن است وقتی هنوز چیزی شروع نشده. حکایت تکرارشونده مردن در خفا و دفن در سکوت. داستان حمله شیمیایی به سردشت در 7 تیر 66 و روایت یک سکوت ممتد؛ چه در ساعات اولینش که قربانیان در برزخ دانستن زخمی که راه نفسشان را می بست باید با اتوبوس راه 5 ساعته تا تبریز را طی می کردند و چه زمانی که آنجا هم نباید کسی بو می برد که عده ای از هموطنان در بهت و ناباوری، شیمیایی شده اند تا مگر متصدی بیمارستان تختی بدهد و صاحب حمام، دوشی و چه حتی در تهران که کسی نباید می گفت بیماران طبقه چهارم را چرا آوردند، از کجا و چرا یکی یکی