دولت عثمانی با توجه به توانایی اش برای تمرکز قدرت و سیادت بر جامعه ای که بر آن تسلط داشت، در وهله اول بسیار نزدیک به دولت امپراتوری چین به نظر می رسید تا دولت های هم عصر اروپایی اش یا هر دولت هندوی دیگری که در شبه قاره خلق شدند. همچنین نهاد برده داری نظامی که در بطن قدرت عثمانی قرار دارد، با توجه به توسعه سیاست جهانی، نشان دهنده یک بن بست است. با این حال، برده داری نظامی به عنوان یک نهاد از سیاست جهانی ناپدید شده و هیچ ردی از خود بر جا نگذاشت. هیچ کس خارج از دنیای اسلام هرگز تصور نمی کرد که به بردگی گرفتن مشروع است و سپس، خارجیان به مراتب بالای حکومتی برکشیده شوند.