در دهه های گذشته اینترنت و شبکه های مجازی وجود نداشت و بیننده ها حق انتخاب آنچنانی نداشتند و به همین خاطر بیننده ها فقط تلویزیون خودمان را تماشا می کردند و چنین می شد که بازیگرها هم در ذهنشان باقی می ماندند ولی امروزه برای دیدن فیلم یا سریال، حق انتخاب بسیاری وجود دارد و مخاطبان می توانند در کنار تلویزیون، برخی سریال ها را در رسانه های اینترنتی ببینند یا می توانند لوح فشرده سریال ها و فیلم ها را با کیفیت عالی ببینند و برای همین این که انتظار داشته باشیم یک سریال خیلی زود گل کند و بازیگرانش مطرح شوند، انتظار بی جایی است چون شرایط کار خیلی دشوارتر شده.این که تلویزیون ما خودش هم شبکه های ماهواره ای راه انداخته و هم سامانه های ویدئوی درخواستی را زیر چتر خود گرفته ناشی از این است که تلویزیون می خواهد رشد کند و جلو برود و این خیلی خوب است و نباید جلویش را بگیرند.

تلویزیون باید سریال های خوب و باکیفیت هم برای شبکه های داخلی و هم برای سامانه ویدئوی درخواستی خود بسازد. ضمن این که تلویزیون نباید تولیدات مشترک را فراموش کند و می تواند در این خصوص با موسسات شبکه خانگی یا سینما تعامل داشته باشد.یادمان نرفته که زمانی نه چندان دور بخشی ارزنده از تولیدات سینمای ایران آن فیلم هایی بود که توسط سیمافیلم یا با مشارکت آن تولید می شد و بعد از پخش در سینما و شبکه خانگی از تلویزیون هم پخش می شد.حالا هم می توان امیدوار بود با همکاری تلویزیون و شبکه خانگی یا سامانه های ویدئوی درخواستی هم کیفیت تولیدات این رسانه ها ارتقا یابد و هم این که رسانه ملی به بالا بردن آمار تولیدات کیفی خود مبادرت کند.

الان سریال ها و فیلم های ما بعد از نمایش داخلی از شبکه های ماهواره ای خارجی پخش می شود، ولی متاسفانه هیچ حق پخشی بابت آنها برنمی گردد. اگر سازوکاری اندیشیده شود که تمام تولیدات تلویزیونی مشمول کپی رایت بین المللی شوند یحتمل سوددهی محصولات هم بالاتر می رود و به این طریق مجالی ایجاد خواهد شد برای افزایش تولید.