کودتای سوم حوت (اسفند) 1299 پایانی تراژیک بر انقلاب مشروطه بود و آغاز دوره‎ای جدید در عرصه سیاست و اجتماع ایران. کودتا در حالی رخ داد که سیاست‎ورزی در ایران با بن‎بست مواجه شده بود. جنگ جهانی اول برای ایرانیان قحطی، ویرانی و ناامنی به میراث نهاده بود. هیات اعزامی دولت ایران که برای شرکت در کنفرانس صلح به پاریس رفت، به جز سرگردانی نصیبی نیافت. دولت مرکزی مسلوب‎الاختیار بود و نامی بی‎مسما. در پایتخت هم فعالیت کمیته مجازات آرامش و امنیت را از نخبگان ربوده بود. در این میان مجلس هم تعطیل شده و مشروطه معطل مانده بود. به قول حسن وثوق‎الدوله، در چنین وضعیتی «چرخ نظام اجتماعی و زندگانی افراد... متوقف»