حاشیه هایی که ویروس کرونا درست کرده است، تمرکز رسانه ها و یادداشت های خبری را از برخی تصمیمات و اتفاقات حیاتی دور کرده است. هر چند موضع گیری در مورد برنامه های گردشگری عید نوروز هنور در هاله ای از ابهام است اما احتمال تعلق مجدد سهمیه ای به نام سهمیه بنزین نوروزی وجود دارد. پیش تر در یادداشتی با عنوان «یارانه گردشگری به جای سهمیه بنزین نوروزی» اهمیت توجه به فرآیند گردشگری به جای یکی از اجزا یعنی حمل و نقل را مورد توجه قرار دادم. اینکه وزارتخانه گردشگری دادن سهمیه بنزین نوروزی به ماشین ها را کمک به توسعه گردشگری عید نوروز بداند و گزینه های کامل تر را مورد بررسی قرار ندهد یک اشتباه راهبردی است. اشتباهی که می تواند با تقویت رفتارها و الگوهای سفر مخرب یا غیرکارآمد، تبدیل به ضد راهبرد برای گردشگری داخلی شود.

فرهنگ گردشگری عید نوروز نیازمند ارتقاست. گردشگری که بر مبنای ماشین شخصی و بنزین است، کمترین تاثیر را در رونق گردشگری خواهد داشت. سفرهایی که در آن حرکت کردن با ماشین بدون برنامه بودن، بی توجهی به اقتصاد محلی و تنها چرخیدن جغرافیایی تقویت شود، نمی تواند چیزی بهتر از مسافرت های نوروزی با ترافیک های طولانی به همراه داشته باشد. هر چند موضوع ترافیک الزاما به سهمیه بنزین مرتبط نیست اما جریانی که رونق گردشگری عید نوروز را در سهمیه بیشتر بنزین جست وجو می کند بدون شک منجر به فرهنگ مطلوب گردشگری نوروزی نخواهد شد.

وقت آن رسیده تا وزارتخانه گردشگری به فکر ارایه پیشنهادات پخته و فنی باشد. چرا به جای دادن یارانه مستقیم به حمل و نقل، یارانه مستقیم به بسته های گردشگری تعلق نگیرد؟ چرا کارت سوخت واحد دریافت یارانه سفر باشد در حالی که خانوارها مصرف کننده های اصلی آن هستند. در شرایطی که سیستم دولتی اطلاعات دقیقی از خانوارهای با دهک های پایین دارد، چرا یارانه های گردشگری نوروز از کانالی هوشمندتری تعلق نگیرد؟ برای به صرفه شدن و کاراتر شدن این بسته ها، وزارتخانه گردشگری می تواند از زیرساخت ها و امکانات سایر وزارتخانه ها و نهادهای دولتی استفاده کند.

خبر بررسی تخصیص سهمیه 60 لیتر بنزین نوروزی در کمیسیون تلفیق، خطر جدی شدن نگاه تک بعدی به برنامه های گردشگری عید نوروز را نوید می دهد. امید است تا موضوع هدفمندسازی این یارانه در دستور کار قرار گیرد و این سهمیه به شکل درستی در اختیار دهک های هدف قرار گیرد.