بحث ناامنی نشانه ای در جوامع زمانی شکل می گیرد که انسان ها و کنشگران آن جامعه در شرایطی قرار بگیرند که مورد تهدید واقع بشوند. هرگاه این تهدید به شکل آشکارا یا به شکل مخفی احساس شود، ما در فضای ناامنی نشانه ای قرار می گیریم. این فضای ناامنی نشانه ای در مورد ویروس کرونا متاسفانه به شکلی است که با یک کنشگری مواجه هستیم که سیستم بدن یا سیستم تدافعی بدن را دچار اختلال می سازد، بنابراین یک حمله کننده است؛ در نتیجه ما آن را در تعریف نشانه ای یک کنشگر می دانیم. از آنجا که این کنشگر مانند تهاجم کننده مخفی عمل می کند و قدرت مخفی ماندن و پنهان ماندن دارد، بسیار حساس و خطرناک است و سیستم ناامنی نشانه ای در جامعه را افزایش می دهد. به همین دلیل از منظر نشانه شناسی اجتماعی باید نظام نشانه ای اجتماعی خودمان را برای مدت کوتاهی تغییر دهیم تا راه مقابله با این ویروس آسان تر فراهم شود.