اسکندر فیروز، نخستین رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ایران و بنیان گذار کنوانسیون رامسر که در زمینه حفاظت از تالاب ها فعالیت می کرد، در 93 سالگی درگذشت. اسکندر فیروز بنیان گذار و نخستین رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ایران بود و پس از آنکه کانون شکار در سال 1346 به سازمان شکاربانی و نظارت بر صید تبدیل شد، فیروز ریاست آن را برعهده گرفت. با تلاش های او این سازمان در سال 1350 به سازمان حفاظت محیط زیست تغییر نام داد و دامنه فعالیت آن نیز گسترش یافت. 

سپس در سال 1353 یکی از مهم ترین قوانین زیست محیطی ایران با عنوان قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست تصویب شد که هنوز در ایران اعتبار حقوقی دارد. همچنین با تلاش وی مناطق چهارگانه تحت حفاظت ایران با نام های پارک ملی، اثر طبیعی ملی، پناهگاه حیات وحش و منطقه حفاظت شده، تعیین شد. 

بسیاری از اهل فن در زمینه محیط زیست معتقدند که این فعالیت های اسکندر فیروز باعث شد تا ما محیط زیست و طبیعت خود و هرآنچه را که در آن است بشناسیم و بدانیم که چه داریم.

 یک نمونه از فعالیت های وی، تصویب کنوانسیون رامسر است که با هدف حفاظت از تالاب های مهم بین المللی، به ویژه تالاب های زیستگاه پرندگان آبزی معروف و گونه های گیاهی و جانوری موجود در آن در رامسر شکل گرفت که به عنوان اولین معاهده زیست محیطی در جهان شناخته می شود.

 در ابتدا این معاهده به امضای نمایندگان 18 کشور شرکت کننده رسید، اما امروزه 169 کشور جهان عضو این پیمان هستند. در سال 1350 فیروز رئیس اجلاس سازمان ملل برای آماده سازی کنوانسیون های مربوط به کنفرانس جهانی استکهلم شد. 

در سال 1351 وقتی نخستین کنفرانس جهانی محیط زیست در استکهلم برگزار شد، او نایب رئیس این اجلاس بود. در خلال سال های 1352 تا 1354 به عضویت هیئت مدیره اتحادیه جهانی حفاظت محیط زیست (IUCN) درآمد و از سال 1354 تا 1356 نایب رئیس این اتحادیه و عضو هیئت امنای صندوق جهانی حیات وحش و طبیعت شد. 

در تیرماه 1356 علاوه بر آنکه از ریاست سازمان حفاظت محیط زیست استعفا داد، ریاست اتحادیه جهانی حفاظت را نیز نپذیرفت. او همچنین از سال 1350 تا 1357 دبیرکل موسسه گیاه شناسی ایران بود و تاسیس موسسه گیاه شناسی و باغ گیاه شناسی و همچنین طرح زیست محیطی پردیسان را در کارنامه فعالیت های خود دارد.