روزنامه، اصل و اساسش کاغذ است، باید به دکه بروی تیترها را ببینی، حتی خم شوی و زیر آجرها را بخوانی، بعد هم یکی برداری و همان کنار پیاده رو، دستت را صلیب کنی و شروع کنی به خواندن. به خواندن باشد البته که توی گوشی موبایل و تله تکس تلویزیون هم می شود خواند، اما میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است. خواندن یعنی بوی کاغذ، یعنی بتوانی بافت کاغذ را بین انگشتانت حس کنی. یعنی بتوانی روزنامه را تا کنی و بگذاری توی جیب کتت یا لای کتاب هایی که دست گرفته ای بخوانی شان. یک پله بالاتر. روزنامه یعنی بتوانی روی سفیدی حاشیه اش با خودکار شماره تلفن بنویسی، یا شعری را که می ترسی از یادت برود، سریع ثبت و ضبطش کنی... اما متاسفانه در زمانه عسرت باید به اندک ها قانع بود و روزنامه ای به پهنای دو دست باز شده را در موبایلی کوچک تر از کف دست بخوانی. فعلا چند روزی همراهی مان کنید بلکه چرخ چاپخانه ها به گردش درآیند و جلوی خاموش شدن چراغ روشنگری «مطبوعات» را بگیرند.