نزدیک نیمه شعبان که می شود «او خواهد آمد» زیاد دیده و شنیده می شود؛ اما هر بار پیش خود می گویم «او آمده است»؛ رفتنش از پیش چشمان نامحرمان بوده وگرنه کسانی که به تعبیر آیت الله بهاءالدینی هم سنخ و هم جنس امام زمان (عج) شوند و طهارت به دست آورند، توفیق درک حضور وی را پیدا می کنند.

فرض کنید طبیبی به شهرتان آمده و با نگاه به چهره بدحالتان همه امراض روحی و جسمی شمارا تشخیص می دهد و نسخه درمانش را هم ارایه می کند؛ چگونه خود را به او می رسانید؟ طبیب و حبیب و صاحب ما پیش ما هست و بی تفاوت نشستیم و با دردهای خود مشغولیم!

شعبان به نیمه رسید؛ شب و روزش از برترین لیالی و ایام است اگر ما را متوجه حضور او کند؛ هم او که اگر بخواهد، مشکلات و گره های دنیوی و اخروی عالم حل می شود؛ «اگر آن بزرگوار یک دعا در حق ما بکند و گوشه چشمی نشان دهد، همه مشکلات ما حل خواهد شد.»

ما معتقدیم به اینکه آن امیدبخشی که به بقایش دنیا باقی است و از برکتش بندگان، روزی یافته اند مهدی فاطمه است؛ کسی که به وجودش زمین و آسمان استوار گشته است و خدا به وسیله او زمین را از عدل وداد پر می کند، صاحب و ولی ماست. همان کسی که هم منتظر است و هم منتظر؛ دارای منتظرانی است که آداب انتظار می دانند و به انتظار نمی نشینند بلکه به انتظار او قیام کرده اند و از زمره کسانی هستند که به تعبیر امام هادی (ع) به رستگاری و امنیت و سلامت و هدایت می رسند؛ «و فاز من تمسک بکم، و امن من لجا إلیکم و سلم من صدقکم و هدی من اعتصم بکم» ولی عده ای هم هستند که با سبک انتظارشان باید گفت تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد.

کرونا مجالس باشکوه ذکر را از ما گرفت؛ اما باید مراقب باشیم ذکر را نگیرد؛ نعمت های زیادی را ازدست داده ایم؛ اگر سوال و گدایی کنیم برمی گردد و حتی بهتر از قبل می شود؛ جمعه و جماعت و زیارت و هییت و... روح ما را در این خراب آباد دنیا جلا می داد؛ یا ایها العزیز مسنا واهلنا الضر وجینا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الکیل وتصدق علینا إن الله یجزی المتصدقین.