این روزها آبستن روزهای خوش آینده اند؛ هرچند شاید به نظر آخرین کبریت هایمان را هم روشن کرده باشیم. گرچه رنگ و طعم امید خیلی وقت است فراموش مان شده و آنچه آزارمان می دهد، بختک بی حوصلگی در غار تاریک تنهایی است؛ کنار هم و دور از هم، لابه لای شلوغی های دنیای مجازی، با وعده های غذایی، روزها و شب ها و خواب و بیدارهای جابه جاشده.

به گفته بزرگی به وقتی از زمانه رسیده ایم که پشت خط ها و تماس ها، در کوچه ها و در خانه ها، خبری نیست؛ هیچ جا هیچ خبری نیست، نه در تو، نه در بیرون تو و نه در دیگری. در این وقت ها بهترین کار برای رهایی از روال غیرعادی اما عادی شده غلت زدن روی تخت، خوردن غذا، جروبحث با