نقل است عارف بزرگی که به لحاظ زمانی هم خیلی از ما دور نیست، بسیار سخت صحبت می کرده و گویی وقتی صحبت می کند چیزی آزارش می دهد. شاگردی با اصرار فراوان علت را جویا می شود و او می گوید 40 سال است ریگی در دهان می گذارم تا پیش از صحبت کردن آن را در دهانم بچرخانم مبادا با سخن ناسنجیده جان دیگری را آزرده کنم. چه این داستان واقعیت باشد چه افسانه، نکته مهمی دارد و دعوت به عملی می کند که نباید به سادگی از کنار آن گذشت. ناسنجیده سخن نگفتن و از روی ضرورت سخن گفتن یک گام پایین تر از «عبادت سکوت» است که بزرگان بسیاری به آن توصیه کرده اند. ما نه به سیاق آن عارفی که ریگ در دهان می چرخاند، بلکه با مهربانی بیشتری