نه مثال از روزنامه های لوموند، آساهی و حتی روزنامه های دوتا از همسایگان خودمان می زنم نه کاری به آنها دارم. تا وقتی در کشور خودمان موجودی به اسم «روزنامه نگار» و «روزنامه نگاری» محصور در فضای خاص پیرامونی است، بهتر است خودمان را ببینیم تا دیگران: 

یک- از وقتی دنیای مجازی امکان دسترسی مردم عادی به رسانه های ساندویچی را ایجاد کرده، نوعی خلط مبحث و قضاوت هایی شاید شبیه توهم در بخشی از «دیگران» شکل گرفته است. «دیگران» را من، جامعه خارج از حرفه روزنامه نگاری به مفهوم واقعی «حرفه» معرفی می کنم. «دیگران» هرگز دنبال خبر ندویده، هرگز با تلفن قدیمی، شماره گیر را صدبار نچرخانده تا دو کلمه با