انسان امروز در سایه تاریک ویروس زیرک و موذی کرونا، برخی ویژگی ها و محدودیت های خود را بیش از پیش درک کرده و با تمام وجود و حتی با دلهره ای بی نظیر تجربه می کند. عامل بیماری زا و مرگ آفرینی که نه پول و نه قدرت نمی توانند چاره اش کنند و تنها امید مانده، لطف الهی و دانش بشر است که البته مطابق سنن الهی، اولی به شرط دومی تحقق خواهد یافت.

انسان امروز به شدت اهل مراوده و ارتباط است؛ می خواهد برای عبادت به مسجد و دیر و صومعه برود، در سمینار و مدرسه و دانشگاه علم بیاموزد، در ورزشگاه و کلوب و کاباره و کازینو اوقات فراغت بگذراند، به دیدار فامیل و دوستش برود، با محبوبش در کافه و خیابان قهوه بخورد و خدای ناکرده با همسالانش قلیانی بکشد. برای او، این همه، جزیی از معنای زندگی یا کل آن است. اما اکنون همه این مناسبات به هم ریخته و حتی بچه ها نمی توانند در کوچه همبازی شوند.