در حال گذراندن روزهای پایانی ماه مبارک رمضان هستیم. ماهی که شاید برخی در دلشان از پایانش خوشحال شوند و نفس شان فرصت درک این ماه، آن طور که باید را از آنها گرفته باشد. امام سجاد (ع) اما در چنین روزهایی به غم می گریست و اندوه می خورد برای ماه عزیزی که در حال تمام شدن است و فرصت تجربه دوباره اش می رود به سالی دیگر، که آن هم آدمیزاد زنده باشد یا نه.

رمضان، بهترین ماه برای انسان است. آدم ها یک ماه فرصت دارند ارتباطشان را با خداوند که خالق است و صاحب همه هستی، بر مدار درست تری قرار دهند، دستورات خالق را دوباره مرور و برای رعایت آنها تلاش کند. اما این که چرا ماه رمضان فرصت خوبی برای انجام همه این کارهاست، سوالی است که همواره پرسیده می شود.  خداوند در ماه رمضان به مدت چند ساعت آنچه را بر انسان حلال است، هم حرام می کند؛ خوردن و نوشیدن غذاهای حلال چند ساعتی حرام می شوند تا انسان ببیند اگر بخواهد می تواند با تمرکز بر خود و رفتارش دچار گناه نشود. این یعنی تمرین عبودیت و بندگی. تمرین این که چطور می شود با مراقبت از نفس، انسان بهتری بود و بر خود غلبه کرد.

طبیعتا آدمیزاد می تواند همان طور که به چند ساعت نخوردن و نیاشامیدن عادت کند، توانایی عادت کردن به ترک گناه را هم دارد. توانایی توجه کردن به خداوند را هم دارد و می تواند کم کم مسیر حرکت خود را در جهان ارتقا دهد.

پس رمضان ماه عشق بازی با خداوند است، ماه تمرین عبودیت است، ماه این که بتوانی مقابل خداوند سجده کنی و بگویی من تلاش کردم آدم بهتری باشم و بر نفسی که از من طعام می خواست برای چند ساعتی غلبه کنم. حالا تو مرا یاری کن تا بتوانم در تمام ایام سال چنین باشم.  نکته بسیار مهم، اما این است که دهه پایانی ماه رمضان را باید فرصتی بسیار مغتنم دانست. پیامبر بزرگوار اسلام در این یک دهه رختخواب خود را جمع می کردند و می گفتند تمام این دهه را باید تا جایی که امکان دارد به دعا کردن گذراند. چون فرصتی است که می شود از خداوند درخواست کرد به آدمی توجه و اراده ای ببخشد تا عادات نیکی که در ماه رمضان کسب کرده و بر آنها متمرکز بوده را در تمام سال با خود نگه دارد.