آتش سینه ی نیستانی

شکر از ایل کربلا هستیم

ما زمین خورده ی شما هستیم

به سمرقند یا بخارایی

یا به شن زارهای صحرایی

محملت بی غبار و راهت سبز

خوش نشین بر براق زیبایی

سر راهت قبیله ی مجنون

پشت سر چشم های لیلایی

آی بالا بلند کشمیری

کی به این آب و خاک می آیی

لهجه ات هاشمی و زینب وار

مثل نهج البلاغه شیوایی

صید کردی نگاه آهو را

یعنی آقا ز نسل زهرایی

کاروان را شبی بیار این سو

تا که چشم مرا بیارایی

***

با غمت خاک سرشته بیا

روی پیشانی ام نوشته بیا

آتش سینه ی نیستانی

که مناجات ماه شعبانی

جمکران دلم گرفته ببین

می روم بی تو رو به ویرانی

ما قنوتی ترک ترک خورده

تو زلالی شبیه بارانی

از شما... بر بهشت می ارزد

کاسه آبی و خرده ی نانی

باز باران گرفته تا دم صبح

در قنوتت مگر چه می خوانی

جمعه ای باز هم گذشت و نشد

که رهایم کنی ز حیرانی

جمعه هایی که دیر می آیند

جمعه هایی عجیب طولانی

می کند سردی جدایی تو

روزهای مرا زمستانی

راستی در کجای این خاکی

کربلا یا که در خراسانی

بادها می وزند و می گویند

شاید امشب بقیع می مانی

گاهی از بوی سیب می فهمم

علقمه رفته ای به مهمانی

شاید امشب مدینه ای شاید

یا که شاید دمشق، می دانی

هرکجا یی همیشه قلبت شاد

هرکجایی سرت سلامت باد

حسن لطفی

شبی که اشک دلیلی برای بیداری ست

شکوه ذکر بلند تو بر لبم جاری ست

مسیر زمزمه ها سوی توست، می دانم -

دعا برای ظهور تو عاقبت کاری ست

خدا کند نشود چشم ما تهی از اشک

که از اشاره چشم تو اشک ما جاری ست

قسم به گریه کنان غروب هر جمعه

قسم به فرصت پاکی که لحظه زاری ست

به یک نگاه تو، آقا شدیم، یا مهدی

بیا اگر تو نیایی، نصیب ما خاری ست

علم به دوش بگیر ای سوار صبح امید

که چشم عالم و آدم بر این علمداری ست

از آن زمان که تو رفتی بهار خشکیده ست

دل زمانه ترک خورده، تشنه یاری ست

حسین آذری

 غروب روز سه شنبه دلم هوایی توست

و عاجزانه نگاهش به میزبانی توست

غروب روز سه شنبه دوباره می خوانم

بیا که لحظه امداد آسمانی توست

نظر به حال دلم کن که سرد و خاموش ست

همه امید من آقا به مهربانی توست

دوباره این دل شیدا مسافر راه ست

مسیر عاشقی ام صحن جمکرانی توست

نگاه مرحمت تو مرا بزرگی داد

بیا که شعر و غزل ها همه فدایی توست

بیا و روضه کرب و بلا بخوان امشب

بیا که فاطمه مشتاق روضه خوانی توست

 هاشم محمدی آرا

ما را درآورده از پا، این درد چشم انتظاری

تا کی جدایی و دوری؟ تا کی دل و بی قراری؟

این خانه ها بی حضورت، زندان زجر و شکنجه ست

شوقی به خواندن ندارد، در این قفس ها، قناری

ای عید جمعه، ز هجرت، روز عزای عمومی

ای چشم ها در فراقت، از اشک، چون رود جاری

در بوته امتحانت، مثل طلا ذوب گشتیم

ممنون، دل سنگ ما را دادی چه نیکو عیاری

نه کوفی بی وفائیم، نه اهل مکر و ریائیم

ما بنده تحت امریم، تو صاحب الاختیاری

مالک نبودیم اگر نیست شور علی در سر ما

میثم نبودیم اگر نیست تقدیرمان سربداری

هر کس گدایت نباشد، فقر و فلاکت سزاش است

در چشم ما گنج قارون، بی توست عین نداری

از قول کعبه اجازه ست از تو بپرسم سوالی

کی دست پر مهر خود را بر شانه ام می گذاری؟

محمد قاسمی