یکی از مهم ترین جملاتی که سال هاست در میان جماعت تئاتری ما باب شده و بارها و بارها آن را در گفت وگوها و نوشته های خود - بی آن که به آن فکر کنند - تکرار کرده و می کنند جمله معروف پیتر شومان است. آنجا که اظهار داشته است، تئاتر مانند «نان» یک «ضرورت» است. شومان، این جمله را در سال 1968 بیان و چهره ای آرمانی از این هنر ارائه کرد. در حالی که وقتی در سال 1980 از سفر امریکای مرکزی بازگشت، تغییر موضع داد و گفت آرزوی پیشین وی یک «خیال خام» بوده است. نمی دانم نظر امروز شومان درباره «نان و عروسک» چیست و نمی دانم در شرایط کرونازده کنونی، هنوز هم از ضرورت صحبت می کند یا نه! به هرحال اگر شومان آن تغییر موضع سال 1980 را نیز ابراز نمی کرد و هنوز هم بر جهان آرمانی خود پای می فشرد، باید در تعاریف وی از تئاتر، هنر و جهان امروز تردید کرد. حتی در درک او از پدیده ای به نام «ضرورت».