به خوبی آن روز شلوغ و پرهیاهو را به خاطر دارم. روزی که با هادی حیدری و دوستانی همدل قرار گذاشتیم که بعد از سال ها برای حسن توفیق با عنوان «50 سال طنز مطبوعاتی ایران» در کتابخانه ملی ایران بزرگداشت تدارک ببینیم.  هرگز چنین شعف و شوری را در پیرمردی با بیش از 90 سال سن به یاد ندارم. حسن توفیق آنقدر خوشحال و بی تاب شده بود که نگذاشت تمام سخنران ها نطق خود را درباره او تمام کنند و  پیش از موعد به پشت تریبون رفت و از توفیقی صحبت کرد که تا اسفند 1350 سر خم نکرد و همواره در کنار مردم ایستاد و زمانی دست از قلم کشید که نوشتن با فروختن قلم و هنرش برابر گذارده شده بود. انگار سال ها بود این سخن