واقعیتش هر چه این در و آن در می زنم به احوال جهان که نگاه می کنم، به آتش سوزی های گسترده، نابودی گونه های گیاهی و حیوانی و جانوری، به آدم کشی های عجیب و غریب سرتاسر جهان؛ به جنگ ها، صف های طولانی آب و غذا. می بینم روش و منشی که باروخ اسپینوزا و ژاک لکان در دامان میشل بن سایق این مبارز و چریک قدیمی گذاشتند چقدر اهمیت دارد. بن سایق که مهم ترین داشته های زندگی اش را در دوران راست گرایان افراطی مورد حمایت امریکا در آرژانتین و اصولا امریکای لاتین از دست داد، وقتی شانس آورد و از زندان رها شد، بنای یک کلینیک روان درمانی را گذاشت به امید اینکه انسان های سرکوب شده زیر انواع شکنجه و سربازان بازگشته از جنگ را درمان کند. او روی یک کلید واژه دست گذاشت که همواره در سرم چرخ می زند، «مسوولیت اجتماعی» هر یک از ما در هنگامه رخدادهای سخت. بن سایق به من آموخت در این جهان تنها نیستیم و هر آنچه بر دیگری اتفاق می افتد، می تواند ناشی از عملکرد ما هم باشد بنابراین در قبال یکدیگر مسوولیم. در قبال آنچه بر سر هر یک از انسان های این جهان می آید، مسوولیت داریم. کاری که بچه های تئاتر بلافاصله پس از شیوع کرونا انجام دادند، مصداق همین امر است. گرچه پیش تر نیز وقتی سیل آمد بعضی سالن های تئاتر را به محل جمع آوری کمک برای مردم سیل زده تبدیل کردند. در 3 ماه گذشته هم خانه عروسک و سالن تئاتر حافظ و سالن تئاتر سرو تمام ظرفیت شان را در اختیار پرستاران و مردمی گذاشتند که به ماسک و ابزار محافظت در برابر ویروس نیاز داشتند. این روحیه به ویژه در این دوران که گروه های تئاتری انواع و اقسام مشکلات مادی و غیرمادی و ممیزی را تحمل می کنند، ستودنی است. به نظرم سرمایه اجتماعی بسیار مهمی است که مسوولان باید قدر بدانند و در حفظش بکوشند، گرچه مرضیه برومند در گزارش کنار این ستون اشاره می کند حتی اگر دولتمردان به وظایفشان درست عمل نکنند، هنرمند نباید دست از کار بکشد، ولی این دلیل نمی شود مدیران نیز مانند مردم به مسوولیت اجتماعی خود کم توجهی کنند.