زاگرس هنوز می سوزد، نیروهای امدادی هنوز آسیب می بینند و بالگردهای اطفای حریق هنوز دیر می رسند، این چرخه ای نابودگر است که به زوال محیط زیست کشور ختم می شود،  چرخه ای که هرسال با افزایش دمای کشور می توان شاهد آن بود، تنها تفاوت در این میان تعداد حوادث آتش سوزی در طول سال است. هرسال آتش بیشتر به دامان زاگرس می افتد، هرسال بلوط های بیشتری می سوزد و هرسال تصمیم های اشتباه بیشتری زوال زاگرس را نزدیک می کند.

زاگرس قربانی تصمیم های اشتباه است؛ تصمیم هایی که مدیران زاگرس ندیده برای حفظ و نجات آن می گیرند، تصمیم هایی که تیشه به ریشه بلوط ها می زند و شرایط را برای رقم خوردن حوادثی مثل جهنم خائیز مهیا می کند.