آدمی تا وقتی از نعمتی برخوردار است، غالبا آن را احساس نمی کند یا وجود آن نعمت را چنان بدیهی فرض می کند که بی اراده نادیده اش می گیرد. معمولا بعد از آنکه نعمتی از ما زایل شد، فقدانش را می فهمیم و رنج می کشیم. البته که در نگاه عرفای قدیم و مومنین آدمی در هر حال غرق دریای نعمت خداوندی است. عرض من درباره آدم های متوسط و معمولی مانند خودم است.  در خبرها آمده بود که پشت بام ها را برای شب خوابی، پنجاه هزار تومان اجاره می دهند. کسانی که در سختی معاش این روزها به تنگی افتاده و خانه و زندگی شان را از دست داده اند، لابد برای آنکه شبی را به صبح برسانند، مشتری این پشت بام ها هستند. خبر تلخ و تکان دهنده