رمان «پیاده» روایتی ازداستان ناموس کشی است، برادری که خواهر خود را می کشد. این مساله همه جا هست، تنها کاری که نویسنده می تواند انجام دهد این است که این موضوعات و مسائل را مطرح کند و جلو چشم بیاورد و در ویترین بگذارد و البته آقایان اجازه بدهند که اینها دیده شود، یعنی انکار نکنند. باید نگرش مان را نسبت به زنان و دختران عوض کنیم و آنها را به عنوان جنس برابر با مرد به رسمیت بشناسیم و حقوق برابر برای آنها قائل باشیم، فکر می کنم در این صورت کلی از مشکلات مان حل شود. ادبیات کارش این است که این مناسبات را به مثابه ناهنجاری و ارزش های پوسیده پذیرفته شده در مقابل دیدگان مخاطب قرار دهد.

بخشی از گفت و گوی این نویسنده با ایسنا