یک ماهی است که خسرو سینایی، هنرمند موسیقی و سینما و ادبیات و شعر گرفتار بیماری و یک عمل جراحی شده و در بیمارستان بستری است. سینایی نامی برجسته در فیلم مستند و فیلم داستان مستند است که آثار بسیار در این زمینه برجای نهاده و شاگردان بسیار تربیت کرده است، سینمای ایران و فیلم مستند ایران به او مدیون است. سینایی مترجم و داستان نویس و شاعر حساس و خوبی است.چندین اثر ارزشمند از او در این زمینه ها منتشر شده است، موسیقیدان است و مهارتی در نواختن آکاردئون داشت که وقتی به دلیل مشکل کمر از نواختن آن بازماند بسیار ملول و متاسف بود.

 فیلم های مستند او درباره لهستانی هایی که در جریان جنگ جهانی دوم از سیبری به ایران آمدند و مدت ها در کمپ های تهران و اصفهان و اهواز اقامت داشتند و حتی اینکه سالیان بعد بازماندگان شان در ایران و جهان چه می کردند دستمایه چند اثر سینمایی مستند قبل و بعد از انقلاب شد. فیلمی به یاد ماندنی در کنار ژازه طباطبایی همراه با گروهی از هنرمندان سرشناس دارد که در آن آکاردئون می نوازد و آنان را دسته جمعی به خواندن وامی دارد، از لحاظ ضبط چهره های هنری ایران در آتلیه ژازه با آن مجسمه های ساخته شده از پیچ و مهره و قطعات گیربکس اثری تاریخی است. اثری مشترک با لهستانی ها در دست داشت که سال ها تا آستانه تهیه پیش می رفت و باز می ماند، و آرزومند تهیه آن است که صمیمانه آرزومندم هرچه زودتر از بند بستر آزاد شود و بتواند این آرزوی هنری بین المللی را تهیه کند. در خانه خودشان دستگاهی می توان گفت عتیقه برای برق گذاشتن و درمان کچلی داشتند که یادگار پدر پزشک ایشان بود که شاید هشتاد سال پیش با خود از فرانسه به ایران آورده بود و وسیله درمان در ساری بود، پیش از آنکه در تهران چنان دستگاهی داشته باشند. مدتی می کوشیدند آن را به موزه ای تقدیم کنند که با برخورد با تشریفات بروکراتیک و اطوار کارمندی موفق نمی شدند؛ از این جریان فیلمی تهیه کرده اند که واقعا دیدنی است. فیلم مستند هرمز «جزیره رنگی» از آثار چند سال اخیر شاهکاری هنری و ماندنی است. از خداوند می خواهیم که این هنرمند ارجمند را برای ما حفظ کنند و به سلامت به خانه بازگردد.