عادت بدی دارم که در دوران کرونا تشدید شده است. دلم نمی آید چیزی را دور بیندازم؛ حتی یک پیچ و مهره ناقابل یا یک دکمه پیراهن را. می گویم یک روزی به درد می خورد. نمی دانم این خصلت را چطوری پیدا کرده ام. مربوط به شهری است که در آن بزرگ شده ام، شهری در حاشیه کویر که حتی طبیعت هم نعمت هایش را از آن دریغ کرده است؛ نه آب دارد، نه سبزه و نه محصول. یا مربوط است به تربیت خانوادگی و زندگی در یک خانواده تنگدست. خدابیامرز مادرم هم همین طور بود. دلش نمی آمد چیزی را دور بریزد. وقتی می خواست خانه اش را عوض کند، کلی چیزهای دورانداختنی داشت. به او گفتیم اینها که به درد نمی خورد، بیخود با خودمان نبریم. گفت: «دلم نمی آید، چه کار کنم، دست خودم نیست». وقتی ما اصرار کردیم، گفت: «من از خانه می روم بیرون، شما هرچه را می خواهید، دور بیندازید». فکر می کنم بچه های من هم همین کار را خواهند کرد.