از میان بخش های مختلف تلویزیون از دیرباز سریال های نمایشی و پخش زنده برنامه های ورزشی مخاطب بالایی داشته اند. خوشبختانه آمار بالای پخش زنده مسابقات ورزشی همچنان هم وجود دارد و درباره مسابقاتی مثل فوتبال این پخش زنده، خودش عاملی می شود برای جلب آگهی و تامین منابع مالی برای رسانه ملی.

درباره سریال ها نیز آن دسته از سریال هایی که پرمخاطب می شوند و سروصدا می کنند باز درصد بالایی از آگهی برای قبل و بعد و میانه شان می رسد ولی وقتی سریالی مورد استقبال قرار نگیرد یقینا میزان آگهی اش هم کم می شود و این خود عاملی می شود برای آن که سازندگان سریال در کارهای بعدی وسواس بیشتری به خرج دهند.

در سال های اخیر نوعی از محصولات سرگرم کننده نظیر مسابقات را هم داشته ایم که با همراهی اسپانسرهای بیرون سازمان تولید شده اند. این محصولات هم دو نوعند؛ برخی که سعی می کنند با رعایت کردن استانداردهای مطلوب مخاطب، ادامه حیات داشته باشند و برخی که نهایتا بعد از یک فصل و نگرفتن بازخورد مطلوب، کرکره شان پایین می آید. این که برنامه های تلویزیونی بتوانند اسپانسر جذب کنند ایرادی ندارد ولی باید اسپانسرها چارچوب کیفی برنامه ها را رعایت کنند و طوری نباشد که بدون درنظرگرفتن حرمت مخاطبان، برنامه تولید کنند. این که مجری های برخی برنامه ها سعی می کنند با هر پوششی جلوی دوربین ظاهر شوند به بهانه این که می خواهند مردمی باشند از بیخ و بن غلط است. بیننده تلویزیون دوست دارد حتی اگر برای پنج دقیقه یک برنامه را ببیند بازهم از منظر بصری از تماشای برنامه لذت ببرد و حتی ترغیب شود که برنامه را دنبال کند. این که مجری برنامه با پوششی نامناسب جلوی دوربین می نشیند و مهمانان برنامه هم جز کلیشه، حرف نمی زنند معلوم است که ضدمخاطب است. تلویزیون از دیرباز مجریانی داشته که حرف زدن و لباس پوشیدن آنها، الگویی برای مخاطبان شده و کمتر کسی بوده که بتواند از آنها گاف بگیرد. این ادب و احترام هنوز هم می تواند به عنوان عنصری برای جلب مخاطب در تمامی تولیدات مجری محور به کار رود منوط بر آن که مجریان جوان تر هم دستاوردهای مجریان قدیمی تر را ارج نهند.